Aty u njoftua se po pushohej nga puna dhe se nuk i përkiste më stafit të kompanisë. Evelin ndjeu zemërimin e saj të tejmbushur. Kur e pyetën pse u pushua nga puna, edhe menaxheri nuk i dha arsye.

Kjo bëri që e reja të nervozohej. Ajo doli nga zyra duke trokitur në derë dhe duke bërtitur dhe filloi të prishte çdo raft që kishte përpara.

Nuk la shishe vere që nuk e hodhi poshtë dhe nuk e thyente. Ajo i kapi me dorë dhe i hodhi në dysheme.

Më kot kolegët e tjerë u përpoqën ta qetësonin. Përfundimisht menaxheri thirri policinë dhe Evelin u arrestua përfundimisht. Me lot në sy në departament ajo tha: “Më verboi inati. Zemërimi për padrejtësitë që kam përjetuar atje, për abuzimet, fyerjet, zhgënjimin. Kam gëlltitur gjithçka nga frika se mos humbas punën. Dhe tani e humba atë.”

Ajo vazhdoi: “Kam gabuar. Nuk duhej të kisha reaguar kështu. Unë kam qenë gjithmonë një punonjëse e mirë, e respektueshme, gjithmonë e disponueshme. Gjithçka e bëra me shumë entuziazëm. Dhe cili ishte shpërblimi? Për të më pushuar”.